ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΡΑ ΑΡΙΣΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ

ΒΟΥΛΕΥΤΉ ΤΟΥ ΑΚΕΛ ΛΕΜΕΣΟΥ

ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΜΗ ΠΟΛΥΒΙΟΥ

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,

Το βιβλίο του Θέμη Πολυβίου με έχει πραγματικά ταξιδεύσει σε μια μαύρη περίοδο της πρόσφατης κυπριακής ιστορίας, 1967 – 1974, με τη δράση της ελληνικής χούντας και των οργάνων της στην Κύπρο, τις συνέπειες της οποίας συνεχίζουμε να ζούμε μέχρι σήμερα. Με άγνωστο εν πολλοίς το τελικό αποτέλεσμα, αλλά και με αμείωτη την αποφασιστικότητα μας να συνεχίσουμε τις προσπάθειες για εξεύρεση λύσης στο πρόβλημα μας. Τις δύσκολες αυτές μέρες που διερχόμαστε στο εθνικό μας πρόβλημα είναι καλό να ανατρέχει κανείς στο παρελθόν και να αντλεί διδάγματα. Να μαθαίνει από τα λάθη – τα ολέθρια σφάλματα – τις εμπειρίες και τις παραλήψεις και να αποφεύγει την επανάληψη τους στη διαδρομή του προς το μέλλον.

Νομίζω αυτό το επιτυγχάνει πλήρως ο συγγραφέας μέσα από την κατάθεση και παρουσίαση του έργου του με τον παραστατικό τίτλο « Ο Αντιχουντικός Αγώνας στην Κύπρο – ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ». Πέραν τούτου όμως η πραγματεία, θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω, αυτή του Θέμη ρίχνει φως σε ένα θέμα στο οποίο κανείς εξ’ όσων γνωρίζω, τουλάχιστο μέχρι σήμερα, δεν έχει αγγίξει. Ίσως ακόμη για πολλούς σύγχρονους και νέους μελετητές της κυπριακής πολιτικής να είναι άγνωστο. Αναφέρομαι στην αντιχουντική δράση στο νησί μας στις μαύρες μέρες της δικτατορίας των στρατιωτικών στην Αθήνα μεταξύ 1967 – 1974 και πιο συγκεκριμένα στο ρόλο της Επιτροπής Αποκατάστασης της Δημοκρατίας στην Ελλάδα», γνωστής ως ΕΑΔΕ.

Δυστυχώς ένεκα των συνθηκών στο νησί την τότε εποχή και της πεποίθησης ότι η κυβέρνηση της Κύπρου οφείλει να συνεργάζεται με την εκάστοτε κυβέρνηση της Αθήνας – το λεγόμενο εθνικό κέντρο που απαιτούσε να έχει τον τελικό λόγο στις αποφάσεις στο Κυπριακό - ανεξαρτήτως χρώματος ή πεποιθήσεων, η Λευκωσία τηρούσε στάση σιωπής ή ανοχής απέναντι στο δικτατορικό καθεστώς έστω και αν το αποστρεφόταν. Ακόμη και όταν η χούντα των Αθηνών εμπέδωνε την πολιτική του ότι το εθνικό Κέντρο έχει το προβάδισμα και τον τελικό λόγο και η Κύπρος πρέπει να συμμορφώνεται με τις επιταγές της, η προσπάθεια της επίσημης Λευκωσία ήταν πολλές φορές να υποβαθμίζονται δημοσίως οι τριβές και οι συγκρούσεις μεταξύ των δύο κυβερνήσεων. Στο μεταξύ όμως η χούντα άπλωνε συνεχώς τα πλοκάμια της στην κυπριακή Εθνοφρουρά, στο Δημόσιο και στην Αστυνομία. Επηρέαζε τη στάση πολιτικών παρατάξεων και της Βουλής και δημιουργούσε ερείσματα ανάμεσα στην κυπριακή κοινωνία, δημιουργώντας προϋποθέσεις όχι για αποτελεσματική αντιμετώπιση της τουρκικής απειλή αλλά για διάβρωση των θεμελίων στήριξης της κυβέρνησης της Κύπρου και του κυπριακού κράτους. Το πλήγμα και η εθνική ταπείνωση που υπέστη η χουντική Αθήνα μετά τα γεγονότα της Κοφίνου το 1967 και την απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο υποκύπτοντας στις αξιώσεις της Άγκυρας για να μην επιτεθεί, δεν ήταν αρκετά για να τη συνετίσουν. Αντίθετα κατά τις αρχές της δεκαετίας του ’70 ενέτειναν τις δολοπλοκίες και τη συνωμοτική τους δράση με τα όργανα τους στο νησί για να φιμώσουν τον Μακάριο και τον κυπριακό λαό όπως είχαν ήδη κάνει με τον ελληνικό.

Ήταν μέσα από αυτές τις συνθήκες που δημιουργήθηκε και έδρασε και η ΕΑΔΕ στον αντιδικτατορικό της αγώνα. Και όντως μαζί με το υπόλοιπο Λαϊκό Κίνημα – το ΑΚΕΛ και την Αριστερά - η ΕΑΔΕ ήταν οι μόνες καθαρές φωνές δημόσιας αντίδρασης στο ξενοκίνητο πραξικόπημα των συνταγματαρχών κατά της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Οι δε προειδοποιήσεις ότι η Κύπρος και ο το κλείσιμο του Κυπριακού με βάση τις επιταγές και τα συμφέροντα ξένων κέντρων, ήταν ο στόχος των χουντικών είχαν πλείστες φορές διατυπωθεί από την Επιτροπή αλλά και αγνοηθεί.

Οι δραστηριότητες της ΕΑΔΕ στην Κύπρο και οι διασυνδέσεις που ανέπτυξε στην Ελλάδα και στο εξωτερικό όλα συνέβαλλαν ενάντια στο μισητό καθεστώς των συνταγματαρχών που αμαύρωνε τις αξίες τις δημοκρατίας και της ελευθερίας για τις οποίες ήταν υπερήφανος ολόκληρος ο Ελληνισμός. Οι αναφορές και τα ντοκουμέντα που παραθέτει ο συγγραφέας για τη δράση της και τους ανθρώπους που αποτελούσαν τα μέλη και την ηγεσία της είναι ένα θαυμάσιο ιστορικό υλικό που φωτίζει πτυχές της περιόδους εκείνης και μας καθιστά ακόμη πιο σοφούς ως αναγνώστες της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας του τόπου μας αλλά και υπερήφανος γιατί υπήρξαν άνθρωποι που δεν ενέδωσαν στις σκοπιμότητες και μαζί με το υπόλοιπο Λαϊκό Κίνημα, το ΑΚΕΛ και την Αριστερά, αντιταχθήκαν στη δικτατορία και στα σχέδια της. Αντιτάχθηκα στο σωβινισμό και τον άκρατο εθνικισμό με τον οποίο κάποιοι υπέρπατριωτες επεχείρησαν να εκμεταλλευτούν τα αγνά πατριωτικά αισθήματα του κυπριακού ελληνισμού και την αγάπη του για την Ελλάδα για να μας παρασύρουν σε περιπέτειες και προδοσίες. Σήμερα που κάποιες παρόμοιες τοποθετήσεις άρχισαν να ξεπροβάλλουν, ορισμένοι ανιστόρητοι ας παραδειγματιστούν τουλάχιστο από όσα τόσο εύγλωττα προβάλλουν μέσα από το βιβλίο του Θέμη Πολυβίου ως ύστατη προτροπή για να συνετιστούν, για το που μια τέτοια συμπεριφορά μας οδηγεί.

23.03.2010