Η απόφαση των κοινοβουλευτικών κομμάτων, πλην του ΑΚΕΛ, για κατάθεση και έγκριση από τη Βουλή, ψηφίσματος που να υποχρεώνει την κυβέρνηση να υποβάλει αίτηση ένταξης στο πρόγραμμα του ΝΑΤΟ, Συνεταιρισμός για την Ειρήνη, εμπεριέχει σκοπιμότητες και ως προς τις προθέσεις της δεν είναι ειλικρινής. Επιδιώκει να δημιουργήσει εντυπώσεις, προφανώς ενόψει εκλογών αλλά το μόνο που επιτυγχάνει είναι να διευκολύνει την τουρκική πολιτική.
Το ότι την περίοδο αυτή συζητούνται οι σχέσεις Ευρωπαϊκής Ένωσης - NATO και άρα το «ταϊμινγκ» είναι κατάλληλο για υποβολή αίτησης ένταξης στο πρόγραμμα αυτό, ώστε να συμμετέχουμε στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, ως επιχείρημα, δεν ευσταθεί. Πρώτο, γιατί οι συζητήσεις μεταξύ ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ό, τι αφορά τις σχέσεις των δύο μερών, διεξάγονται εδώ και αρκετά χρόνια και η παρούσα φάση αποτελεί συνέχεια των διεργασιών αυτών. Δεύτερο, γιατί η Κύπρος ούτως ή άλλως συμμετέχει στο διάλογο αυτό ως πλήρες μέλος από την πλευρά της Ένωσης στα πλαίσια της κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας, παρόλο που η Τουρκία δεν επιτρέπει την περαιτέρω ανάπτυξή του. Και τρίτο, η συζήτηση γύρω από το θέμα αυτό, εκτός από τη δημιουργία εντυπώσεων, δεν έχει ουσιαστικό περιεχόμενο, αφού η Τουρκία, ως μέλος του ΝΑΤΟ, έχει το δικαίωμα αρνησικυρίας και δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει αποδεκτό το αίτημα αυτό.
Οι Ευρωπαίοι εταίροι γνωρίζουν ότι τα προβλήματα στην περαιτέρω εξέλιξη των σχέσεων Ε.Ε. και ΝΑΤΟ δημιουργούνται από τη στάση της Τουρκίας απέναντι στην Κύπρο. Γνωρίζουν ότι οι πραγματικοί λόγοι αυτής της τουρκικής συμπεριφοράς, δεν είναι η μη συμμετοχή της Κύπρου στο Συνεταιρισμός για την Ειρήνη, αλλά η όλη στάση της Άγκυρας στο Κυπριακό που δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία και την αποκλείει από οποιοδήποτε διεθνή οργανισμό, στον οποίο οι Τούρκοι έχουν δικαίωμα βέτο. Συνεπώς, ενέργειες όπως εκείνες του Δημοκρατικού Συναγερμού στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και η άσκηση κριτικής στην κυβέρνηση μας, ότι δημιουργεί προβλήματα στις σχέσεις Ε.Ε. – ΝΑΤΟ με το να μην υποβάλλει αίτηση ένταξης στο Συνεταιρισμό για την Ειρήνη, βασικά, απενοχοποιεί την Τουρκία από την αδιάλλακτη στάση που τηρεί και μεταφέρει ευθύνες στη Λευκωσία. Η ίδια λογική ισχύει και για την απόφαση που προωθείται τις μέρες αυτές στη Βουλή, με πρωτοβουλία του ΔΗΣΥ.
Εάν πράγματι ο ΔΗΣΥ και τα άλλα κόμματα ενδιαφέρονταν για την ουσία του θέματος και δεν είχαν άλλες σκοπιμότητες, τότε από το 1994, που δημιουργήθηκε ο Συνεταιρισμός για την Ειρήνη, μέχρι σήμερα είχαν κάθε ευκαιρία να υποβάλουν αυτή την αίτηση. Κατά τη διακυβέρνησης Κληρίδη ( 1993 – 2003) είχαν όλη την ευχέρεια να υποβάλουν αίτηση για ένταξη στο Συνεταιρισμό, εφόσον συγκυβερνούσαν ΔΗΣΥ, ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ. Επί δε διακυβέρνησης Παπαδόπουλου ( 2003 -2008) το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ - με τη σύμφωνη γνώμη και του ΔΗΣΥ- είχαν επίσης όλο το πεδίο ανοικτό να το πράξουν, όταν είχε αποχωρήσει από την κυβέρνηση το ΑΚΕΛ, εφόσον, όπως υποστηρίζουν, πρόκειται για ένα τόσο σημαντικό εθνικό ζήτημα. Όμως για λόγους εκλογικής σκοπιμότητας ενόψει προεδρικών εκλογών του 2008 δεν το έπραξαν φοβούμενοι μήπως χάσουν ψήφους που προσδοκούσαν να αποσπάσουν από το ΑΚΕΛ.
Είναι λοιπόν ειρωνικό να διαπιστώνεται πως, ό, τι δεν έκαναν αυτοί που παρουσιάζονται ως υπέρμαχοι υποστηριχτές της ένταξης στο Συνεταιρισμό για την Ειρήνη – όταν κυβερνούσαν και ήταν σε θέση πράγματι να το κάνουν – να έχουν σήμερα την απαίτηση από την παρούσα κυβέρνηση να το υλοποιήσει. Εξάλλου είναι γνωστό ότι, όπως ο Γλαύκος Κληρίδης και ο Τάσσος Παπαδόπουλος, έτσι και ο Δημήτρης Χριστόφιας διαφωνεί με την άποψη αυτή, γιατί μια τέτοια ενέργεια, όπως αυτή που προωθείται στη Βουλή, σε τίποτα το θετικό δεν οδηγεί εκτός από τις εντυπώσεις που δημιουργεί και τις εκλογικές σκοπιμότητες που νομίζουν ότι εξυπηρετεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου